معنی نفس فلکی - جستجوی لغت در جدول جو

نفس فلکی

لغت نامه دهخدا

(نَ سِمَ لَ)

نفس مطمئنه. روحی که متصف به صفات حمیده بود. (ناظم الاطباء). نفوس فرشتگان و اهل عصمت را که از هواهای نفسانی و وساوس شیطانی در امان اند نفس ملکی گوید و نفوس اولیأاﷲ را که در مرتبۀ علم به کمال ممکن خود رسیده اند نفوس ملکیه گویند و نفوس مطمئنه هم نامند. (از فرهنگ علوم عقلی ص 599) (از اسفار ج 4 ص 55) (از اخلاق ناصری ص 56)

لغت نامه دهخدا

نفس کلی

(نَ سِ کُلْ لی)

هیأت مجموعی نفوس انواع موالید ثلاثه. (غیاث اللغات) (آنندراج). رجوع به نفس کل و اقانیم ثلاثه شود، هیأت مدبر عرش را نفس کلیه گویند. (کشاف اصطلاحات الفنون ص 546). اخوان الصفا آرند: نفس کلی روح عالم است. (رسائل ج 2 ص 113). و نفس کلی سرانجام به عالم روحانی و محل نورانی خود مراجعت می کند. (رسائل ج 2 ص 333). و نفس کلی صورتی است روحانی که از عقل کلی که خود اول موجودات است فیضان کرده است. (رسائل ج 3 ص 230). اهل ذوق گویند:این عالم از محیط فلک اعلی تا به مرکز تحت الثری یک شخص است که او را عالم کبیر خوانند و نفس کلی او را روانی است که در جسم او یک فعل می کند. (از فرهنگ علوم عقلی ص 598). رجوع به نفس کل و اقانیم ثلاثه شود

لغت نامه دهخدا